Këtë luftë e bëjnë dy nga 10, 20, 30 a ku ta di unë se e sa fustaneve, që kanë mbipopulluar gardërobën, hapësirat e së cilës nuk mjaftojnë kurrë. E kam vetëm unë këtë përshtypje, apo të gjitha femrave u duket se dollapi sa vjen e zvogëlohet? Punë dreqi! Dhe vetëm të ankohem di: nuk di çfarë të vesh! Përditë është i njëjti ritual. Këtu më kujtohen shoqet e mia, që më thonë gjithmonë me të qeshur: "Na lër ta vizitojmë njëherë gardërobën tënde". Nuk i lë; jo se jam kurnace, por i kursej lodhjen(!) Nejse, fiton sërish fustani sportiv, që është veshur edhe një javë më parë. Më duket se edhe kjo gjë më është kthyer në ritual: fiksohem pas një veshjeje dhe zor se e harroj për ca kohë. Xhaketat dhe pantallonat nuk kanë aspak vëmendje sot.
Më pas tualeti. Pak krem hidratues dhe ndërsa mendon se i gjithë procesi i pispillosjes po kalon më së miri e ty të pëlqen vetja në pasqyrë... këtu ndalem. Kthehem edhe njëherë në fillim, atje ku e lashë: ndodh që mëngjesi i fundjavës lind grindavec. Dua të them se ngrihesh mirë e bukur, me shpresën se dita do të ecë mbarë, por ja ku vjen një telefonatë acaruese, që ta prish gjithë imazhin përfytyrues për mbarësinë në vazhdim. Si ka mundësi që disa njerëz ngrihen kaq me nerva që në pikë të mëngjesit e të vendosur t'ia prishin ditën të tjerëve?! Kaq u desh! Sinjali se asgjë nuk do shkonte sipas parashikimeve hodhi rrënjë fort. Planet për fundjavën shkuan në dreq. Mëngjesi me briosh, lëng portokalli e kafe me shoqen time të ngushtë tashmë është një ëndërr larg. Mos bëra gabim që u bëra dush edhe ëndrrave?! Pëfff... Telefonoj shoqen për të anuluar takimin e dëshiruar përgjatë gjithë javës. Qejfprishur ndërroj fustanin sportiv me një veshje më serioze, i hedh edhe një sy të fundit pasqyrës e turrem shkallëve. Dreq o punë, sa kërcasin këto shkallë druri! Dhe të mendosh që është harxhuar një mal me lekë për t'i bërë të tilla e përfundimi: duhet të ngjitesh e zbresësh në majë të gishtave. Do kisha dashur që nervozizmin ta kisha lënë varur në gardërobë, por është e pamundur ta shqis prej vetes. Xhanëm, unë aq dua, jo më kur në një ditë pushimi të japin urdhër të shkosh urgjent në punë!
Për këpucët nuk lodhem fare. Tashmë më ka ikur gjithë qejfi. Justifikimi? Është moda e kombinimit joperfekt!
Jashtë dita është nderur e bukur. Aroma e pranverës e ka dehur krejt kopshtin. Trëndafilat e verdhë kanë çelur e janë bërë kurorë sipër deriçkës së vogël, që ndan oborrin nga kopshti. Edhe pemët kanë nisur festën me lulet e para. E preferuara ime është kajsia. Ah, botë teknologjike, që s'më le ta shijoj bukurinë e natyrës. Mu kujtua sërish telefonata: "Urgjent!" dhe pas kësaj nuk kishte asnjë lloj shpjegimi të tipit: "Kemi nevojë për ty" ose "Ti je e zonja për këtë punë, ndaj ndihma jote do të ishte shumë e vlefshme" apo "Do të ta dinim për nder nëse nxiton pak e na ndihmon". Në këtë formë të përkëdhelet sedra, miklohesh, por e ndien veten edhe të vlefshme për të tjerët. Sikur të më kishin gostitur me një nga këto fjali, do të kisha fluturuar me gjithë humorin tim të mirë në shërbim të njerëzimit, por kjo "Urgjent!" është e turpshme dhe demoralizuese. Mesa duket, leksioni i parë që mëson çdo shef është: "Ji i rreptë me vartësit, se ndryshe të hipin në qafë", por shefi im kam përshtypjen se ka lindur i tillë. Po të gërmoja disi për jetën e tij, me siguri do të zbuloja se dikur i ka bërë ca vite pune si oficer (dhe këtu imagjinoj vartësit e tij ushtarakë, që rrinë gati-tu 24 orë në ditë...pupupu... në fakt, e shkreta jam unë në këtë rast).
Nejse, u pa kjo punë. Duhet të nxitoj për në punë qejfprishur. Hap portën e madhe me frikën se mos ndonjë nga qentë e shtëpisë del jashtë (një është pak, dy janë shumë - thotë një shprehje - ndaj unë s'di të mendoj në janë mjaftueshëm dy të tillë për një shtëpi private). Kohët e fundit kemi pasur ca probleme me komshiun ngjitur. Si gjermanë striktë që janë, lajmërojnë menjëherë ambasadën e tyre sapo një nga qentë vë këmbën jashtë shtëpisë. Eh, ç'na polli belaja edhe me këta! Kam frikë të hyj e të dal nga shtëpia ime. Jo për gjë, por qentë as nuk më binden që t'i mbyll tek kolibja-shtëpi-gjigante. E shihni? Unë nuk jam bindëse për qentë e jo më për një shef. Duhet të bëhem gjermane edhe unë! Ah, se harrova: një nga qentë është pastor gjerman. Nuk flas më (!)
Sigurohem që qentë janë shtrirë për shtatë palë qejfe e po shullëhen në diell, ndaj ndez makinën e çaj përpara. Shpëtova edhe këtë herë pa një kritikë alla ambasadoreske!
Ul paksa xhamin e makinës. Më pëlqen të ma përkëdhelë fytyrën ajri i freskët i mëngjesit (pa dalë ende te Rruga e Elbasanit, se aty veç kundërgazi të bën punë). Ndez radion. Në kërkim të një muzike të bukur, frekuencat ndalen në një emision mëngjesi, ku katër njerëz flasin njëherësh. Ç'po ndodh? Mbaj vesh, me shpresën se do kuptoj diçka. Duhet të ketë ndodhur patjetër ndonjë gjë e madhe, se ndryshe s'do të ishin kaq të ekzaltuar. Mos ndoshta është zgjidhur misteri i zhdukjes së avionit në Malajzi? Qeveria ka vendosur të rrisë pagat(ah, sikur!)? Me siguri po zbërthejnë sipas mendimit të tyre ratifikimin e marrëveshjes së qeverisë sonë me Fondin Monetar Ndërkombëtar për fondin mbështetës prej 330.9 milionë euro, e cila u shoqërua me shumë debate në sallën e Kuvendit. Nuk e di. Mundohem të kap ndonjë fjalë tek-tuk, por nuk bëj dot asnjë lidhje. Tre meshkuj e një femër, zërave të të cilëve u është shtuar edhe një nga telefonuesit e radios, flasin me ton të lartë, a thua se janë ulur taksat, shëndetësia është reformuar, energjetika po ashtu, arsimi, kultura etj., etj.
Ah, prit, se diç më kapi veshi: asgjë nga këto më sipër. Bëhet fjalë për një kuiz. Fituesi do të përfitojë një darkë romantike nën dritën e qirinjve me të dashurën/rin e zemrës, në një prej restoranteve më të mirë të kryeqytetit. U përqendrova më shumë. Fundja shefi le të ulërinte sa të donte; një darkë romantike me tim shoq nuk do të ish keq për fundjavë. Ne do shiheshim në sy (sikur s'ishim parë qindra vjet) e dritëza e qirinjve do hartonte dashurinë në fytyrat tona. Pastaj do harronim që vërdallë kishim kamerierët që na shërbenin me shumë mirësjellje, ndaj do putheshim plot zjarr e pasion.
- Po ç'mund të presësh nga një femër në timon! Shih rrugën, mos fluturo në ëndrra! - dëgjova dikë të më ulërinte nga përtej xhamit të makinës së vet.
- Më fal, por isha pak e zënë me tim shoq! - ia ktheva aty për aty. Ai çakërdisi sytë: isha vetëm në makinë.
- E rrjedhur! - dhe fjalët i shoqëroi me gjestikulacionin "mbresëlënës" të rrotullimit të dorës pranë tëmthit të djathtë. Qesha, megjithëse edhe për pak do kisha dalë në korsinë tjetër dhe ata që do putheshin nuk ishim unë e im shoq, por makinat.
Eh, sa shpejt harrohemi në përfytyrime romantike ne femrat. Por ama si shofere s'jemi edhe aq keq sa na ka dalë nami. Dikush mund të thotë "fol për vete", por unë gjithmonë nga vetja nisem. Ja, sapo e dhashë një shembull të mirë (!)
Meqë shpëtova paq pa asnjë gërvishtje makine, iu riktheva kuizit. Në fund të fundit, si mund ta shtyja ndryshe rrugën deri në punë? Këto "sheqerkat" e mëngjesit ishin më mirë se BBC-ja që më vinte të dëgjoja im shoq që në mëngjes, kur më përcillte me makinën e vet për në punë. Më në fund e kuptova thelbin: telefonuesit duhet të gjenin numrin e gjoksit të një prej vajzave të "showbiz"-it tonë, që kohët e fundit e kish mbushur me silikon. Hajde kuiz, hajde, tamam për mendjet në pushim. Në fund të fundit, pse jo? Gustavo Rojas, një politikan nga Venezuela mbështeti fushatën e tij elektorale tek silikoni. Për grumbullimin e fondeve të fushatës, ai organizoi një lotari, biletat e së cilës kushtonin gjashtë dollarë. Fituesja do të shpërblehej me implantimin e silikoneve në gjoks.
Telefonatat dhe numrat përfaqësues të përmasave shpërthenin në studio; prezantuesit e programit radiofonik u shqyen gazit; vajza e vetme përfaqësuese ulërinte gjoja e indinjuar për "persekutimin" gjinor që po i bëhej (nuk e kuptova ç'lidhje kishte, po nejse) dhe kërcënonte se herës tjetër do ta zgjidhte ajo kuizin, me temë: "Ç'ngjyrë preferon Devid Bekam për të mbathurat e tij". Aq u desh dhe gazi në studio shpërtheu edhe më. Djemtë nuk harruan të tregonin ngjyrat e të brendshmeve të tyre dhe preferencat për ato të femrave. Hareja kish kap kulmin. Ah, lum ju! - mendova - Ju po që s'e keni fare në fjalor fjalën "urgjent!".
Pas disa telefonatash, fituese u shpall një vajzë nga Durrësi, halli i së cilës ishte nëse darka romantike mund të transferohej në qytetin e saj. Lum i dashuri! Një darkë me qirinj, nën përfytyrimin e gjoksit XXL të VIP-it tonë.
Sa mirë që kuizi u zgjidh pa mbërritur në punë, se do kisha vdekur nga kureshtja (!) Kurioziteti ka vrarë macen e jo më mua, që prisja të kisha një ditë të gjatë e të lodhshme në vazhdim.
Të paktën parkimi ma lehtësoi punën: si ditë pushimi, kish mjaft vende të lira.
Trokita në derën e shefit dy herë. Po kaq herë trokas në çdo derë. Më është bërë zakon që nga fëmijëria. Meqë sa herë trokas numëroj me mend, vendosa ta limitoja trokitjen deri në dy. Fiksime? Eh, ka edhe nga këto. Nuk po ju tregoj më gjatë se si numëroj çdo shkallë që ngjis e zbres, çdo hap që hedh në rrugë, çdo pemë etj., se do më padisni për të çmendur. Për më tepër, kam edhe hallin e shefit tani:
- Hyr! - u dëgjua një zë i mbytur nga brenda. Çudi! Mos më kanë ndërruar shefin?! Ai ka zë të fortë e të çjerrë, cingërritës për veshët (ose mua më duket kështu). Në fillim fus vetëm kokën, që nënkupton "mundem?" e më pas, kur ai më hedh atë vështrimin e tij të ftohtë akull, që të paralizon, marr guximin të hyj e gjitha.
- Më kërkuat? - pyetje idiote. Sigurisht që të kërkoi dhe urgjent madje.
- Jo! - Si jo?! Më telefonove, më prishe mëngjesin me briosh, lëng portokalli e kafe me shoqen, më hoqe të drejtën të vishja fustanin e preferuar sportiv dhe atlete, të drejtën e ndonjë "selfie" për të shitur mend në Facebook, më largove nga natyra për të më sjellë në zyrën me era myk, desh bëra xing me një makinë tjetër (kjo jo dhe aq për fajin tënd, në fakt), prej teje u iluminova mbi përmasat e gjoksit-silikon të një VIP-eje, më fale ndjesinë e keqe të kalimit të fundjavës në punë dhe guxon e më thua "jo"?! Sigurisht që të gjitha këto doja t'ia thosha me zë të lartë dhe në vetën e dytë, larg mirësjelljes së zakonshme të "Ju"-së. - Domethënë (kjo fjala e fundit përdoret gati në çdo fjali nga shefi im), dua të them "po", por jo me kuptimin e mirëfilltë të fjalës. (Kuptim tjetër unë s'i di "po"-së. Po mundët më ndihmoni) - Pikërisht atë çast mu kujtua një shkrim që lexova para ca ditësh, në një nga sitet e lajmeve online: "Një nga 25 shefa është psikopat". Të jemi të qartë: emërtimin s'e vendosa unë, por artikulli. - Dëgjo, - zëri iu trash dhe unë pashë se si mu rikthye shefi - në fakt, doja të telefonoja dikë tjetër, por e pashë me vonesë që i kisha rënë numrit gabim. Mund edhe të të kisha kthyer rrugës, por mendova që meqë ishe nisur, t'i hidhje një sy zyrës se mos ke harruar kondicionerin ndezur. E keni bërë rrugë këtë gjë kohët e fundit.
Isha gati të ulërija. Kondicioner në kulmin e pranverës, kur s'kemi nevojë as për ngrohje, as për ftohje?! Për të tjerat as që dua të flas, se jam në kulmin e nervave.
Ah, që s'ka silikon edhe për trutë!!!
No comments:
Post a Comment