Trupi mu drodh. Mu kujtua ajo ditë e nxehtë korriku…
…
Fundi i pushimeve tona. Pas një dite të bukur në një prej parqeve më të mëdha të lojërave ujore në Korfuz (Aqualand Corfu), me tim shoq dhe dy fëmijët, morëm rrugën e kthimit për në shtëpi. Pas udhëtimit të këndshëm me traget, për gati 1 orë e gjysmë, vazhduam rrugën me makinë. Dielli ishte ngritur në kupë të qiellit. Ndryshe nga rruga në vajtje, ku u bllokuam për më shumë se 3 orë në doganën e Qafë-Botit, kalimi ishte i shpejtë dhe pa andrralla. U gëzuam, pasi kishim ende shumë rrugë deri në Tiranë.
Lamë pas ditët e bukura të pushimeve, ngjyrosur me qiell, det dhe diell... me rrezet korfuziane të feakasëve, që shëruan edhe princeshën Sisi.
Vapa përvëlonte, por më shumë më digjte nga brenda një parandjenjë e keqe, që m’i kishte hedhur tentakulat me kryeneçësi sapo prekëm tokën shqiptare. Kisha dëgjuar që në zonat rreth e rrotull Tepelenës njerëz me maska u zinin pritë automjeteve të rastit. Gjatë rrugës më kujtohej historia e dhimbshme e tezes sime, në vitin 1998. Udhëtonte nga Saranda drejt Beratit bashkë me të birin e sapokthyer nga Greqia, kur në afërsi të Memaliajt, një grup djemsh me maska u zunë pritën. Pasi u morën ç’kishin me vete, i rrahën paq me tytat e pushkëve. E gjora grua plakë i ndjeu dhimbjet në trup vetëm pasi u sigurua se i biri ishte gjallë.
Zemra më ndillte keq. Vendi sapo kishte dalë nga zgjedhjet dhe kish fituar e majta. Qeveria e djathtë duhet të dorëzonte ‘çelësat’, por parlamenti nuk ishte mbledhur ende për të mandatuar deputetët e rinj dhe duhej pak më shumë se një muaj që Presidenti të dekretonte qeverinë e re. Ishte kohë pushimesh institucionale dhe amulli politike, ndaj bandat e armatosura kishin marrë hov sërish.
Sapo e kishim lënë pas Tepelenën. Parandjenja e keqe sa vinte e shtohej. Nuk munda ta mbaja më brenda, ndaj e ndava edhe me tim shoq. Dritani u mundua të më qetësonte, por ankthi kish një emër. Rrezet e fundit të diellit u dogjën sipër maleve dhe mbrëmja e hodhi vellon e errët mbi rrugën gjithë pluhur. U ndieva si në mes të absurdit. Asgjë e gjallë nuk pipëtinte më, veç makina jonë zgjonte herë asfaltin e herë atë shtrojë dheu e pluhuri, që kish ngelur nga shqepja e rrugës në ndërtim e sipër. Zemra më fërgëlloi për një çast kur pas nesh u afruan drita makinash. S’íshim më të vetëm në atë shkretërirë të pisët. Makina me targa greke kërkoi të na parakalonte dhe unë e përktheva këtë si shenjë të mirë. Më dukej sikur do të na udhëhiqte drejt një rruge të sigurt. Herë pas here ktheja kokën pas e shihja si flinin të qetë fëmijët. Nuk doja të zgjoheshin. Nuk kishin pse përjetonin ankthin e rrugës. Isha e vetmja në atë makinë që kisha jetuar ditët e errëta të ’97-s fatkeqe dhe ankthi i atyre kohërave mu kthye sërish. Kujtoja rrugët e shpeshta që bëja me tim atë, mes plumbave dhe krismave pafund, kur shkoja për provimet e fundit të vitit të parë të universitetit. Atëherë, pjesën më të madhe të rrugës, kokën e mbaja mbi prehërin e babit, që nga xhamat e autobuzit të mos dukej silueta e një vajze të re. Kur qëllonte që autobuzi ndalej nga maskat, unë skrupullosesha si ajo breshka e mbledhur në zhguall nën sediljen e tim eti dhe ai më mbulonte me këmbë, me shpresën se s’do u bija në sytë kriminelëve. Eh, ç’skëterrë e përjetuar!
Më duhej t’í jetoja edhe njëherë. Mendoja se ishin fshirë nga kujtesa, por ja ku u derdhën sërish me vuajtje. Tashmë s’isha vetëm unë. Ishin tri lumturitë e mia të mëdha. Por fati më kishte dashur në atë vit të tmerrshëm, do të më donte edhe tani. Tani, më shumë se kurrë, për dy engjëjt e mi të vegjël, që flinin aq të paqtë, me kokat mbështetur te njëri-tjetri.
Nata derdhej e heshtur. Sapo kishim lënë pas qytezën e Memaliajt. Drita rruge s’kish askund. Terreni përreth ndriçohej veç nga dritat e makinës me targa greke dhe tonës. Befas, makina përpara nesh e uli shpejtësinë. Tmerri mu derdh deri te këmbët.
- Janë ata,- i them Dritanit dhe u ktheva pas të shihja fëmijët. Fillova t’i mbuloj me ç’të mundesha, si e si t’u krijoja një lloj mbrojtjeje. Anash trupit u vura çanta e ç’gjeta rreth e qark. Duart më dridheshin dhe nën zë fillova të belbëzoja lutje ndaj Zotit. Litania kishte si refren fëmijët, që e keqja të fluturonte sa më larg tyre e shpirti të mos u trazohej nga asgjë. Atmosfera mu bë mbytëse. Nuk mbushesha dot me frymë. Ndonëse nuk shihja asgjë, e ndieja që ata ishin atje, pak metra më tutje. Ua ndieja erën e tmerrit. – Janë ata, janë njerëzit me maska, - pëshpërita si e ngrirë.
Ditani u mundua të më qetësonte.
- Kanë rënë gurë në rrugë dhe e kanë bllokuar. Mos ki frikë!
Kjo fjali i vuri vulën dyshimeve të mia. Dritani nuk e kishte përjetuar ’97-n, pasi ato kohë jetonte në Londër, dhe nuk e dinte se ajo ishte një shenjë e pastër e egzistencës së kriminelëve. Në rrugë kishin vënë një masiv gurësh për të ndaluar qarkullimin. Për fatin tonë të mirë, sikur mbinë nga hiçi, në atë moment u grumbulluan disa makina. Shoferi i makinës së parë zbriti për të zhbllokuar rrugën, i ndihmuar më pas edhe nga të tjerët. Ato minuta mu dukën shekuj të ngrirë në pritjen e tmerrit. Prisja të fillonin krismat nga çasti në çast, por, për çudi, rrjeshti i makinave filloi të lëvizte.
- Ja, e sheh? Nuk ka asgjë për t’u shqetësuar,- tha imshoq, por zemrën s’ma qetësonte asgjë. Pa mbaruar mirë fjalinë, në rrugë u shfaq pamja që më tmerroi. Një makinë fuoristradë e errët, me bagazhin e madh të hapur, dhe 4-5 veta që rrinin në këmbë, me duart në xhepa. Errësira nuk të linte të shquaje mirë se ç’kishte në bagazh, por dallova një cohë pëlhure të trashë që mbulonte kush e di se çfarë. Mendja më thoshte se ishin armë. Një pjestar i grupit kishte dalë në anë të rrugës dhe u bënte shenjë makinave të ndalonin, me preteksin se kërkonte ndihmë për makinën, që u kishte ngecur. I kërkova Tanit të shtonte shpejtësinë dhe u luta që shoferi i makinës para të mos ndalonte. Zemra gati sa s’më ndali kur dritat e kuqe të frenimit u ndezën, por shpejt ‘greku’ e kapi situatën dhe i dha gaz makinës.
- Tani, të lutemmmmmmmmmmmmm, shpejtttttttttttttttt, mosssss ndalooooooooooooooooooooooooo! Britma ime në kupë të qiellit u duk sikur i dha edhe më shumë hov makinës. Njeriu i panjohur në anë të rrugës na doli përpara, por fati ynë i mirë që në atë kohë u bë një autokolonë e madhe automjetesh dhe kriminelëve nuk u leverdiste të përdornin armët. Gati sa nuk e morën para. Makina u largua, por jo frika ime. Më dukej se ata njerëz do të na ndiqnin këmba-këmbës. Kemi ecur nuk e di me sa në orë, por frymën e nxorrëm vetëm në të dalë të autostradës së Vlorës, ku një patrullë policie kishte ngritur postobllok. Ndaluam dhe u treguam ç’kish ngjarë. U thamë edhe se më parë u përpoqëm të lidheshim me policinë e zonës, por në telefon na e prenë shkurt:
- Ne jemi policia e Fierit dhe nuk kemi punë me zonën ku ka ndodhur ngjarja, por do mundohemi t’i lajmërojmë.
Pra, valët e telefonit tonë kishin hyrë në ato të një rrethi tjetër, që nuk mbante përgjegjësi për çka ndodhte në një zonë jashtë rrezes së shërbimit të tyre. Sa shpesh ndihem fatkeqe që kam lindur në këtë vend. Uniformat blu të postobllokut na falënderuan dhe vazhduam rrugën drejt shtëpisë. Nga Fieri në Tiranë ndeshëm në 3-4 patrulla policie, ndërsa atje ku duhej të ishin nuk pipëtinte asgjë.
Për ditë të tëra me radhë nuk pashë asnjë edicion lajmesh. Nuk doja të dëgjoja që maskat kishin futur të tjerë “peshq” në “rrjetë”. Ato kohë, në fakt, raste të tilla nuk ishin të pakta. Ndieva fatin të më përkëdhelte kokën dhe fëmijët i shihja me një tjetër lloj drite në sy, por zemra më dhimbte për ata që ishin qëlluar me shuplakë të helmët të fatit të zi.
Dramat e vendit tim nuk paskan të sosur. Ja sot, pikërisht në të njëjtin vend, disa muaj më pas, këtë tmerr, akoma edhe më keq, e përjetuan 22 udhëtarët e autobuzit fatkeq të linjës Athinë-Tiranë, ku ngeli i vrarë Laurent Tabaku nga Elbasani dhe u plagos 19-vjeçarja nga Fieri. Në ç’hise u kishte hyrë Laurenti i gjorë, që s’do t’i shohë dot lotët në sytë e njerëzve të dashur?
Thonë se kur njeriu ndien dhimbje, është i gjallë, por kur ndien dhimbjen e tjetrit, atëherë është NJERI. Laurenti s’do ta ndiejë dot dhimbjen që la pas, por shpresoj që sot të kemi më shumë njerëz!
No comments:
Post a Comment