Disa njerëz janë si fluturat e natës: ushqehen me lot.
Kaq u desh të dëgjonte dhe shikimi i tij mu ngul në sy. Ish ulur përballë dhe ndonjëherë vështrimet na ndesheshin si pa dashje, por përtej rastësisë ndieja diçka tjetër tek ata sy. Blu e thellë që ngatërrohej çuditshëm me ngjyrat e ndezura të lokalit të ngrohtë, ku po gjerbja kafen e mëngjesit me dy shoqet e mia.
Jashtë shiu e kishte marrë shtruar. Gjithë natën qielli kishte derdhur zemërimin dhe dukej se s’kish ndërmend ta ndalte. Kush e di në ç’pikë e kishin lënduar njerëzit, që tashmë po ndëshkoheshin. E përjashtova veten, se për shpirtin tim shiu është veç bekim. E dua! E dashuroj!
Në ditë të tilla më pëlqen të strukem pranë dritares së madhe të barit të preferuar “Bulevard”. Siç më thonë edhe shoqet me shaka, kafja e përzier me shi është mrekullia e mëngjesit për mua. Shpeshherë harroj që jam në tavolinë me to. Përhumbem e mendimet më çojnë në të tjera dimensione, atje ku shiu nuk sjell baltë e gjurulldi, si në qytetin tim.
Disa njerëz janë si fluturat e natës: ushqehen me lotët e të tjerëve. E thashë këtë si konkluzion të historisë që po tregonte njëra nga shoqet. Kryefjala e rrëfimit ishte komshia e saj, që dhunohej sistematikisht nga bashkëshorti. Ulërimat dhe të qarat derdheshin me forcë gati përnatë deri në shtëpinë e saj. Përse jeton ende me të? Përse e duron kaq shumë? Çfarë kafshe është ai, që e keqtrajton në këtë mënyrë? Jam bërë gati disa herë të lajmëroj policinë, por pastaj heq dorë me shpresën se ajo do ta marrë vetë këtë vendim.
Pikëpyetjet e Ledës mbaronin me habi të thellë.
Disa flutura nate ushqehen me lotët e zogjve. Kur mbrëmja bie dhe bota zhytet në paqen e gjumit, fluturat pijnë lotët që rrëshqasin nga sytë e shpendëve të fjetur. Komshiu yt është një lloj fluture: ushqehet dhe jeton me lotët e bashkëshortes.
Flutur-përbindësh, dy figura kontradiktore, simbolika e së cilave i shërbente veç të vërtetës së hidhur.
Përkundër gjithë pyetjeve të tjera habitore që u derdhën si lum mbi tavolinë, unë u struka në botën time. Sytë përballë, të ujshëm si shiu përtej dritares, më ngacmuan thellësisht. Ata diç më thoshin, por unë ndihesha si e hedhur në mes të një qyteti të panjohur, gjuha e të cilit më ish e huaj. Mund të më shërbenin veç gjestet për të kuptuar diçka më shumë, se i panjohuri me sytë e ujshëm largohej sapo mundohesha të lexoja diçka.
Sindroma e Stokholmit – thashë befas, si për të dalë nga gjendja e turbullt ku isha zhytyr. Po, po, komshia duhet të jetë mpleksur keqaz në rrjetën e kësaj sindrome, ndaj justifikon gjithçka që bën bashkëshorti dhe nuk kërkon shpëtim. Është preja e ndërvarur nga dhuna dhe kërcënimet e tij. Është lidhur pashmangshmërisht me to dhe çka i mbetet është vetëm dhurimi i lotëve, për ta kënaqur edhe më shumë “fluturën e saj të natës”.
Nuk kërkova vëmendjen e syve të ujshëm me ato që thashë në rrëmbim e sipër, por me sa duket ura lidhëse e vështrimeve ishin tingujt zanorë që shpërndaheshin në ajër e mbërrinin në veshët e tij si vibrim i ëmbël akustik. Në cepin e buzës iu nder një buzëqeshje e lehtë. Jo, jo, s’duhet ta shihja më. Unë nuk jam nga ato femra që luajnë me meshkujt si gjahtari me prenë. Nuk më kishte ndodhur ndonjëherë kjo gjë. S’duhej të ndodhte as tani. Megjithatë më intrigonte ideja që një mashkulli i ndizeshin sytë jo aq nga feminiliteti që i servirte tavolina përballë sesa nga fjalët. Në ato momente mu kujtuan kukurisjet e shoqeve sa herë dikush më shigjetonte me vështrime. Hajt, pra, hidhu - më thoshin – ka ardhur koha të lidhesh me dikë. Boll i bëre sehir beqarisë dhe hyr në klubin tonë “tokë e xanum”. Përtej humorit të tyre... nejse.
Ngrihemi, u thashë, dhe priva përpara. Nga pas ndieva sytë e ujshëm të më digjnin. Ç’po ndodhte vallë?! Vërtet luaja me shoqet kur u thosha se shoh edhe me shpinë, por atë çast vërtet mu duk se lexova sytë e tij: “Mos ik! Mos u bëj flutur nate!”
Jashtë binte ende shi.
No comments:
Post a Comment