Sikur mos t'i
kisha parë ata sy...
Errësira ish
derdhur ngadalë dhe toka ende avullonte zagushinë e ditës. Edhe unë avulloja,
jo aq nga vapa, sa nga trishtimi dhe dhembja. Po ktheheshim nga spitali, ku ish
shtruar daja. Koha mbushej me ecejaket e vazhdueshme shtëpi-spital-shtëpi e
ndonjë kafe aty-këtu, sa për të zbutur shpirtin dhe çlodhur mendjen. Kur e
shihja atë burrë të pashëm e me thinja fisnike të vuante në shtrat, më kujtohej
koha e tmerrshme e dhimbjeve të nënës sime dhe sytë e saj që luteshin për
prehje. E mblidhja veten e kohë pas kohe, me stërmundim të madh, bëja humor me
dajën, për ta nxjerrë disi nga kllapia e hutimi.
Akrepat kishin
puthur dhjetën me kohë, ndaj po nxitonim për te fëmijët. Kur po
kthehesha te "Bërryli" drejt Urës së Tabakëve një djalë me motor, që
vinte nga ana tjetër e rrugës, hyri me shpejtësi e në çast frenoi paralel me
ne. Isha brenda rregullave dhe kisha përparësi kalimi, megjithatë frenova.
Ktheva kokën nga motoristi, si për t'i thënë se ishte në kundërvajtje, por te
sytë i lexova pyetjen: "A mund të kaloj?" I bëra shenjë të kalonte.
Sikur më zbutën ata sy lutës, që rrallë herë i ndesh nëpër rrugë, aq më tepër
kur bëhet fjalë për meshkuj në timon. Në çast motori u zhduk mes trafikut.
Vazhdova drejt,
por në gjysmë të rrugës, drejt shtëpisë së motrës, trafiku u rëndua pak e nga
pak, derisa makinat ndaluan fare. Askush nuk lëvizte, ndaj fika makinën; kush e
di sa do rrinim aty. Ndërkohë ime motër vazhdonte të tregonte një histori të
trishtë. Më kaploi një ndjesi e keqe.
- Diçka do të
ketë ndodhur, - i thashë Bonës.
Vargu i makinave
sa vinte e shtrëngohej. Dikush para meje, për të parë më tej, kishte nxjerrë
thuajse gjithë trupin jashtë dritares. Një tjetër me këmbët e mbështetura në
shkallaren e fuoristradës zgjatej të shihte përtej kolonës së gjatë. Fillova të
dridhem. Mu kujtuan sytë lutës të djaloshit me motor. Lëviza tri herë vendit (një zakon i hershëm ky, që në fakt më duket
sikur më shkëput pak nga mendimet e këqija) dhe u luta që parandjenja të më
gënjente.
- Do Zoti s'ka
ndodhur ndonjë aksident!- ia priti ime motër - I kam merak këta që lëvizin
rrugëve me motor. Tek rruga ime sot ndodhën dy fatkeqësi. – vazhdoi ajo - Në
mëngjes u aksidentua një grua rreth të dyzetave dhe pasdreke, një vajzë
22-vjeçare u hodh nga kati i gjashtëmbëdhjetë i "Sky Tower". Përditë
lajme të këqija ka, por kjo dita e sotme qenka edhe më e mbrapshtë.
Ia shpreha
parandjenjën e keqe për motoristin që na preu rrugën. Ankthi im iu ngjit edhe
asaj, që është shumë më e ndjeshme se unë; qoftë edhe gjëja më e vogël e bën të
ndihet keq.
Ah, sikur mos
t'ia kisha hapur rrugën, mendova.
Dikur makinat
filluan të lëviznin ngadalë. Përpara ambulancës së lagjes, te Ura e Tabakëve,
ishte grumbulluar një turmë e madhe njerëzish, policësh dhe autoambulanca, që
kishte ndezur sirenat. Nuk e di në e pashë vërtet apo pavetëdija ime formoi
figurën e një motori shtrirë mbi asfalt.
- Mossssss! -
klitha - Është ai! Është ai, djali me motor.
U trondita edhe nuk
po qetësohesha dot. Ime motër më tërhiqte vëmendjen se mos e humbja toruan dhe
lija timonin e makinës.
- Mossss, përse,
përse? Përse ia hapa atë dreq rruge?! Ndoshta tani do të ishte shëndoshë e
mirë. Përse?!
Përpara më dilnin
veç sytë e tij lutës.
S'kisha ç'të
lusja më Zotin që të mos ish ai; në mos djaloshi me motor, dikush tjetër ishte
shtrirë në mes të rrugës, ndaj ngelej veç: "Shpëtoje Zot!".
Më tej rruga
vazhdoi si zakonisht. Lashë Bonën në shtëpinë e saj dhe kur u ula më në fund në
shtëpi, para televizorit, te lajmet u tha se djaloshi veç ish plagosur. U
lehtësova disi!
Ah, sikur mos t'i
kisha parë ata sy!
Me një cigare në
dorën që më dridhej akoma u betova se s'do t'ia hapja më rrugën askujt; nuk do
ndërhyja më në fatet e të tjerëve. Dashje pa dashje, edhe me dëshirën më të
mirë në shpirt, mund të fshish diçka e të shkruash diçka tjetër. Një dorë e
çuditshme të bën përgjegjës për gjëra që nuk kanë të bëjnë me ty, ndaj, tani e
tutje rastësia mund të bëjë dhe pa ndjenjat e mirësinë time.
No comments:
Post a Comment