Frikë nga malli

Frikë?
E çfarë tjetër?
Netëve, duke dihatur nga malli për ty
Ndjej frikën të më presë si brisk i vjetër.
Drithërohet trupi
Zemra kur s’të ndien
Ftohet dora, akull
Nderur në pritjen e gjatë!

E keqja e mirësisë

Sikur mos t'i kisha parë ata sy...

Errësira ish derdhur ngadalë dhe toka ende avullonte zagushinë e ditës. Edhe unë avulloja, jo aq nga vapa, sa nga trishtimi dhe dhembja. Po ktheheshim nga spitali, ku ish shtruar daja. Koha mbushej me ecejaket e vazhdueshme shtëpi-spital-shtëpi e ndonjë kafe aty-këtu, sa për të zbutur shpirtin dhe çlodhur mendjen. Kur e shihja atë burrë të pashëm e me thinja fisnike të vuante në shtrat, më kujtohej koha e tmerrshme e dhimbjeve të nënës sime dhe sytë e saj që luteshin për prehje. E mblidhja veten e kohë pas kohe, me stërmundim të madh, bëja humor me dajën, për ta nxjerrë disi nga kllapia e hutimi.

Grua për t'u njohur

Hapi sytë dhe ndjeu se një vrushkull i ngrohtë gjaku i shpërtheu nëpër kofshë. Ç'bezdi! Gjithmonë i kishte ndjerë bezdisëse ato fragmente jetësore të ciklit të çdo femre, ndonëse ishte e vetëdijshme për të mirat e tyre. Mezi duronte aromën e trupit dhe pecetat higjenike në ato gjashtë ditë të muajit. I dukej sikur me to nuk do të mësohej kurrë.
Në një gjendje tjetër do t'i qe kujtuar dita e parë e prezantimit me këtë fenomen femëror; hutimi dhe frika që pat ndier, por atë mëngjes, jo. U kujtua se duhej të lumturohej për atë surprizë. Po po, duhej të lumturohej vërtet. Jo se nëpërmjet kësaj sajese të natyrës do mund të shpëtonte prej diçkaje të pakëndshme, por... gjithsesi, tani që po e mendonte mirë, ishte pikërisht ashtu... Do shpëtonte! Natyra i kish ardhur në ndihmë. Shpëtim i një tjetër lloji që kishte ndier sa e sa herë më parë, në kushte dhe gjendje të tjera; kur i trembej shtatzënie të mundshme; shtyrjen e datave për t’iu kënaqur plotësisht një udhëtimi të bukur apo pushimeve në plazh, e të tjera ditë si këto. Këtë herë ishte ndryshe.

***

Frikësuar nga drita e mekur
Në mjegullën e gjithandejme
Shpëtim kërkoj brenda Stonhenxhit
Parakrishtor
Ndjesi e çuditshme
Masiv guri prej shpirti
Historie
Gjaku
Mistikën e shekujve

Mallit

Se mallit ende s'i kam blerë lisharëse,
të përkundet lehtas e të qetësohet...
Eh, i madh gabimi im:
në këmbë i mbatha këpucë të rehatshme

Ai

Që ma zhbën asgjënë
E ditët mi kthen në mijëra jetë
Ai
Që ëndrrën time
Jeton brenda ëndrrës së vet
Ai
Është veç AI.

Natë dimri pa ty

Pas perdeve u çor drita
Pas ditës u fshehe ti
Unë
Në natën e gjatë të dimrit
Do fshihem pas shallit të zi

Ik-je

Ti ike... me sytë pas...
Shpinëlotuar
ike...
Unë pres...
me sytë nga retë...
Pritjet e mia - lënesha nevrike
Në pragun e portës mbjellin hithra
Deri sa te kthehesh...

Një zë

Dita lindi me diell sot
Nga rrezet u ngroh toka edhe në mesditë
Por ti, Dielli im, u fshehe gjatë
Ndoshta si hënë do shfaqesh në perëndim.
Si rrugë e zbrazët është dita pa ty
E heshtur, si lugina pa jehonë

Hurting

Your sadness ache’s me!
And the pain,
like a rusty blade poison my veins.
My soul bleeds,
when your eyes blur in memories.
Your untold words hurt me!
On your days - my lonely nights.

Përktheu: Dritan Kiçi

Dhembje

Më dhemb trishtimi yt
Si brisk i ndryshkur
Mi helmon damarët
Gjak të mpiksur pikon shpirti
Kur sytë e tu treten mallit

Bekuar qofsh

Bekuar qofsh!
Errësirën ma zhbën me flakë pishtari
E dritën ma derdh shpirtit
Që di të gëzojë për ty.
Bekuar qofsh!
Pa zërin tënd, zogjtë s’do dinin t’më nanurisnin
Mbretërive të magjishme
ku kandra veç flutur është.

Kohë me dhe pa ty

(Nënës sime)

Jashtë bie shi
Mes shiut ndiej ardhjen tënde
Ashtu si edhe ikjen...
Njësoj qëmonte qielli
edhe atë ditë të ftohtë janari

Maskat

Mëngjesi i sotëm u gdhi i dembelosur. Një infeksion në sy prej dy ditësh më shkakton dhimbje e nuk më la të flija gjithë natën. Kur dita zbardhi, gjithë trupi më dhimbte. Kisha ndjesinë sikur më kishte kaluar sipër një kamion. Ashtu me përtesë lashë shtratin dhe, si asnjëherë tjetër, gjëja e parë që bëra ndeza televizorin. Ngriva! Sytë e infektuar mu hapën plotësisht kur dëgjova lajmin e tmerrshëm: “PLUMBA AUTOBUSIT ATHINË-TIRANË, në një pritë në të dalë të Memaliajt. Plagoset rëndë i riu 25-vjeçar nga Elbasani, i cili është në rrezik për jetën, dhe një vajzë nga Fieri”.
Trupi mu drodh. Mu kujtua ajo ditë e nxehtë korriku…

Vetëm

Jam e vetme sonte

Pa shiun, hënën, yjet

Kuturisur s’di ku thyen qafën

Mjerisht, teksa haja thonjtë e mi…

Pastaj, dita padit mjeshtërinë e mashtrimit

Plot

Me njerëz, adhurim, fjalë të bukura

Varur çengeleve të interesit

Vallë u pëlqejnë sytë e mi?!

Më tej një qen që më leh, përqesh

Sytë e zgurdulluar dalin vendit

Fytyra ime s’i pëlqen

Aq sa kocka që i jap

Për të mos qenë vetëm.

Tiranë, 2007

Këpucët

Fillimisht, rrëfimin e nisa me fraza të tipit se sa e dashuroj botën e përrallave, sa mirë ndihem të jem herë Liza në Botën e Çudirave e herë Borëbardha, se më pëlqen të flas me pemët, më pëlqen të fluturoj dhe ta përjetoj botën e personazheve, se në atë botë ndihem vërtet 'unë', ku askush nuk ma pret hovin për të më thënë se ç'është e drejtë dhe e gabuar, siç më ndodh në përditshmëri, se më pëlqen t'i përvidhem realitetit të ashpër të vendit tim, me njerëz gënjarë, politikanë të korruptuar deri në palcë, varfëri që shërbehet gjithmonë si një pjatë e ngrohtë për pjesën më të madhe të njerëzve, ndërsa të kamurit e paedukuar hanë me lugë floriri, me vajza të pispillosura  e bla, bla, bla pa fund. Jo se këto që sapo shkruajta nuk janë të vërteta, por mendova ta rrëfej më thjesht atë çka më ndodhi atë ditë, që dashje pa dashje më çoi drejt një personazhi tjetër përrallash. Kini durim!

Flutura e natës

Gjithçka nis nga një fjalë. Nga një vështrim. Çdo gjë e ka një pikënisje, ashtu si edhe një fund. Por një fund pa filluar mirë është si trokitja e mëngjesit në qepallat e rënduara, që s’kanë mundur të mbyllen gjithë natën nga bluarja e mendimeve.
Disa njerëz janë si fluturat e natës: ushqehen me lot.
Kaq u desh të dëgjonte dhe shikimi i tij mu ngul në sy. Ish ulur përballë dhe ndonjëherë vështrimet na ndesheshin si pa dashje, por përtej rastësisë ndieja diçka tjetër tek ata sy. Blu e thellë që ngatërrohej çuditshëm me ngjyrat e ndezura të lokalit të ngrohtë, ku po gjerbja kafen e mëngjesit me dy shoqet e mia.

Silikon për trutë

Ndodh që mëngjesi i fundjavës lind grindavec. Dua të them se... ngrihesh mirë e bukur, me shpresën se dita e pushimit do të ecë mbarë. Hedh tej mbulesat e natës e këmbët të drejtojnë vetvetiu nga dushi. Bashkë me trupin duhet të lahen edhe ëndrrat ndonjëherë, që të mos biesh robinjë e tyre përgjatë ditës. Uji të përkëdhel lehtë lëkurën e gishtat e trajtojnë shkumën si kremin pas banjës. Bashkë me currilat, në pllakën e dushit  të duket se ke derdhur edhe të gjitha papastërtitë e brendshme, që kanë zënë vend brenda vetes nga një ditë-natë më parë. E teksa ky ritual mbaron, ti e ndjen veten të lehtë, të pastër e të bukur për të shijuar ditën. Pas tharjes dhe rregullimit të flokëve, fillon rituali nuk-di-se-çfarë-të-vesh! Rri përpara gardërobës e në heshtje më duket se dëgjoj dialogun e fortë dhe ankues të rrobave: "Mos u shtyj më kot përpara, ty të veshi një javë më parë, ndërsa unë kam muaj të tërë që rri varur. Madje as etiketa s'më është hequr akoma."